Bij afstand nemen zien we de dingen scherper,
bij dissociatie verlies je contact met de werkelijkheid.
Een stap terug doen om iets beter te bekijken.
Ergens een nachtje over slapen.
Op reis gaan.
De boot missen. Of de trein.
Ergens klaar mee zijn.
Iets de rug toekeren.
Allemaal dingen waarbij we afstand nemen. Waarbij we ineens een ander perspectief hebben. Of zoeken. Het is een effectieve manier om het te vinden, dat andere perspectief.
Zoals alles heeft afstand nemen een gezonde en een ongezonde variant. Soms heeft het beide tegelijk.
In de psychologie bestaat er een verschijnsel dat we dissociatie noemen. Dit is onbewust en vaak ongezond afstand nemen. Je voelt je niet meer deel van de werkelijkheid om je heen. Het voordeel is: je voelt niet meer. Dus ook geen pijn, angst of verschrikking. Daar zit een gevaar in: je verliest contact met je omgeving, kunt niet meer goed verbinden met de werkelijkheid. Simpele handelingen worden moeilijk uitvoerbaar. Je voelt het al: daar schuilt gevaar in.
Dissociatie is een naar, soms ernstig verschijnsel**, tenzij je het in de mate hebt die bijna iedereen heeft: een beetje. Op het moment dat het even nodig is niet zoveel voelen. Als je pijnlijk valt bij het oversteken van de weg bijvoorbeeld, maar toch nog even aan de overkant moet zien te komen.
Vrijdag neem ik afstand en vertrek ik na een lange voorbereiding voor een maand naar de rotsen.
Ik zal klimmen of (omdat) mijn leven ervan afhangt. In plaats van masseren en sessies lichaamsgerichte psychotherapie geven. Ik zal zuchten, grommen en “yesss!” roepen. En alles van een prachtige afstand bekijken. Afstand nemen. Retraite. Terugtrekking uit mijn dagelijks leven.
Ik zal afstand nemen, zonder te dissociëren hoop ik- of hoogstens eventjes om die laatste pas. Om het zekerpunt te bereiken, vanwaar ik weer naar beneden kan – gelukkig ongedeerd en verbonden met de aarde en met mijn reisgenoten. En verbonden met mijn lichaam, dat zegt: nu drinken en eten! En ook met de de werkelijkheid ver weg zal ik blijven verbinden: het mooie gezin thuis dat mij liet gaan om even afstand te nemen.
**Dissociëren
Dissociatie is een manier van het systeem om te overleven. Je voelt je verdoofd. Niet in verbinding met emotionele of fysieke pijn. Je kan je vervreemd voelen van de werkelijkheid, alsof het de jouwe niet is. Sommigen beschrijven een gevoel van ‘uit hun lichaam treden’.
Dissociëren is een vluchtmechanisme (of bevriezingsmechanisme) om aan intense fysieke pijn of pijn van sterke emoties te ontkomen. Vaak is het meegenomen uit traumatische (jeugd)ervaringen. Het komt oor bij PTSS (posttraumatische stressstoornis) maar ook als “gewoon” hulpmiddel van het systeem bij allerlei moeilijkheden in het leven.
In therapie kun je op verschillende manieren aan het werk om te zorgen dat iemand verbonden blijft met de werkelijkheid. Traumatherapie, EMDR en Lichaamsgerichte therapie zijn daarbij belangrijke middelen.
Denk je dat je zelf wel eens dissocieert? Doe de reality-check bij jezelf:
- Hoe laat is het nu?
- Waar ben ik?
- Wat voor dag is het?
- Wat heb ik vandaag te doen?
- Wat was ik aan het doen?
In veel gevallen van lichte dissociatie helpt dit om de draad weer op te pakken.
Belemmert dissociatie je in je dagelijks leven, dan kan het goed zijn een therapie te zoeken die helpt en de oorzaak aanpakt.
Creëer je eigen gezonde afstand
Maak een wandeling, ga zitten en sluit je ogen, staar in een gesprek voor je uit en zwijg. Op vele manieren kun je je eigen gezonde afstand creëren. Het zal je helpen tot rust te komen en de dingen net weer anders te zien (Je hoeft niet eens op reis. Je kunt reizen waar je bent).
Afspraak maken? Stuur mij een bericht