“Gezondheid is een toestand van volledig lichamelijk, geestelijk en maatschappelijk welzijn” (WHO 1948). Dit is vandaag nog steeds ongewijzigd van toepassing.
In de psychologie ‘meten’ we gezondheid door te vragen naar:
- werk / een baan
- een studie
- een gezin
- contact met familie
- vrienden
- kennissen
- gezondheid
- hobby of liefhebberij
Stel, er loopt op éen of meer van deze gebieden iets scheef en op een dag gaat het niet. Je stort in, raakt de weg kwijt, het doet zeer, alles schreeuwt “nee!” of “help!”.
Crisis.
Soms gebeurt dat plotseling, soms heeft het een aanloop van jaren.
Dan moet er NU iemand zijn.
Iemand die tijd voor je maakt. En met je kijkt wat de volgende stap kan zijn. Eventueel iemand die je een paar weken regelmatig ziet.
Bij de huisarts hoor je, dat je wordt doorverwezen naar een psycholoog. De wachttijd is helaas wel 6 weken tot 6 maanden. Als het echt niet gaat, heb je alleen nog de keus van de crisisopname. Dat betekent een verblijf in een instituut, meestal met medicatie.
Tegenwoordig heb je de praktijkondersteuner. Dit is een stap in de goede richting, om de tijd naar een goede psycholoog te overbruggen. Sommige huisartsen vinden nog de tijd, om een patiënt zelf een tijd lang regelmatig te zien.
Maar toch. 6 Weken wachten bij een acuut gevoel van crisis? Dat wil je niet. Opname dan maar? Nee, natuurlijk niet! Dat is voor als je niet meer voor jezelf in kunt staan.
De praktijkondersteuner vind ik absoluut een goede tussenoplossing, mits die enigszins met een mens in crisistoestand weet te werken.
Een andere oplossing wordt nog te weinig ingezet: Meer samenwerking tussen regulier en complementair. Daarvoor moeten huisartsen beseffen dat er kwaliteit zit buiten het reguliere circuit. Maar ook moeten de beschikbare complementaire hulpverleners, met vaardigheden op dit gebied, zich kenbaar maken bij de huisartsen. Huisartsen kunnen niet altijd weten naar wie ze kunnen doorverwijzen.
Huisarts en complementaire zorg. We moeten elkaar spreken en zien. Hoofddoel is dan te laten weten voor welke groep patiënten een bepaalde therapievorm een goed idee is. Iedere drukbezette arts wil graag snel, effectief en goed doorverwijzen.
Om niet ook wachtlijsten te laten ontstaan in mijn praktijk, zullen meer van mijn complementair werkende collega’s dit moeten doen.
Iemand in nood kan natuurlijk ook zelf gaan zoeken. En dat doen mensen ook. In de wirwar van aanbod het juiste vinden is dan de kunst. Stel bij het eerste contact of de intake sessie je vragen. Neem de tijd om te besluiten of iemand voor jou voelt als de juiste hulpverlener op dit moment. Volg je gevoel en vraag eventueel of hij of zij al eerder goede resultaten heeft behaald, met een soortgelijke vraag als die jij hebt.
Crisis = kans
Er is een REDEN om deze groep mensen met een plotselinge crisis eerder op te vangen en geen 6 weken te laten wachten.
Acute crisis zet een aantal deuren voor verandering en inzicht open die normaal gesloten blijven. Crisis geeft een kans. Het zet de boel op zijn kop, van waaruit je anders-OM kan denken. En als alles uit je handen lijkt te glippen, en je hebt de ervaring dat iemand je steunt, ontstaat er een kans op een kleine of grotere doorbraak.
Meestal heb ik plek voor 1 tot 3 sessies in geval van crisis. In overleg soms zelfs tot verdere hulp beschikbaar is.
Afspraak maken? Stuur mij een bericht
© 2019