Recht je rug

Recht je rug

Ik was een meisje met gebogen schouders en een gebogen rug.

Ze deed me ook geregeld zeer, die rug.

Het zat in de familie, dachten ze. Lange, slanke mensen met zere ruggen.

“Loop eens wat rechter op”, zeiden ze.
Mijn Friese opa prikte me goedbedoeld tussen mijn schouderbladen: “Rjocht op, famke!”.

Maar ik had geen reden om rechtop te lopen.
Mijn vader was vertrokken toen ik klein was. Mijn moeder vond het zwaar om in haar eentje het huishouden te doen en op te voeden.
Een paar jaar later ging ze dood. Terwijl ze net een nieuwe liefde had en zwanger was.

Ik vond mijn draai niet bij mijn vader. Kreeg anorexia, ging vroeg op kamers.
Ik loste het alléén wel op, dacht ik.
Een trotse instelling, mijn Friese bloed aansprekend. Maar mijn rug bleef gebogen. Ik ging gebukt onder teveel, te lang.

Op de één of andere manier had ik ondertussen toch óók een mooi leven. Creatief, studerend en avontuurlijk. Ik boog me letterlijk over mijn studieboeken, mijn schilderijen en het leven. In mijn teken- en schilderwerk probeerde ik mijn verborgen gevoelens uit te drukken.

De beste man
Tot ik de beste man tegen kwam. Hij was mild en mooi, stevig en steunend. Ik begon te smelten. Mijn rug kromde zich daarbij tot een ineengedoken  kind.

Hij zei: je zou lichaamswerk kunnen doen.

 

Ik huilde. Voor het eerst. De lichaamswerk oefeningen trokken een blik verdriet en pijn open.
Door gal te spuwen en tranen te laten stromen, ging ik een beetje van het leven houden (hier is de belangrijkste boodschap tussen haakjes: uiten van je pijn, woede, verdriet, maakt levenslust wakker)
Dat beetje groeide.  Zoveel, dat ik het leven met huid en haar opslokte en gulzig naar binnen werkte, twee kinderen baarde en de wereld in ging.

Dàt proces. Dàt deed me rechtop komen. De liefde en het lijf-werk. Niet de fysiotherapie, mensendieck, korfbal en euritmie, goedbedoelde therapeutische adviezen en rationele pogingen om ‘trots te zijn’ en ‘het verleden achter me te laten’.

Tussen mijn 25e en mijn 50e rechtte ik stukje bij beetje mijn rug. Ik ontwikkelde een andere levenshouding.
Tot ik even als een danseres door het leven begon te gaan, met mijn houding als eerste focus. Een klein beetje doorslaan mag wel toch, na zoveel jaren sombere kramp..?

 

Levenshouding
Je houding is het begin en het einde: ze laat zien waar je voor staat, en ze is het gevolg van eerdere omstandigheden en keuzes. Omstandigheden kunnen lange tijd te moeilijk zijn om je rug te rechten. 

Ook nu nog kan het bij mij vóórkomen dat ik mijn schouders laat hangen en kreun onder neerslachtigheid en verdriet. Het kan altijd weer opnieuw.

Dan pak ik de paal of de slackline en ik dans. Lichaamswerk. Bewegen met adem en geluid. Wat me ooit uit het moeras heeft getrokken, blijft me uit het moeras trekken.

Je rug vertelt iets over je gezondheid.
En hij vertelt iets over je verleden.
Met rechte rug door het leven gaan. Ik gun het iedereen.
Maar ik zal altijd weten, dat dat pas kan, als het kàn.