Twee jongeren voor de prijs van géén.
In Ruinerwold staat deze voormalige cooperatie.
“Voor het algemeen belang”, heeft de smid gesmeed, voor op de voorgevel.
“algemeen belang…, algemeen belang…”, zingt het door mijn hoofd.
Het gaat slecht met de jeugdzorg.
Of eigenlijk: het gaat slecht met sommige jongeren.
We hebben meer nodig dan de jeugdzorg momenteel kan bieden. In Afrika hebben ze de uitspraak: “it takes a village to raise a child”. Wel, we zullen het ook een beetje met z’n allen moeten doen. Niet het corrigeren en structureren alleen, maar het waarderen, omhullen en laten zien wat kan en hoe.
Ik heb plek voor twee jongeren.
Totdat ze plek hebben bij de jeugdzorg.
Ik ben niet opgeleid om met jongeren specifiek te werken. Maar dat geeft niet. Ik heb een gedegen opleiding en mag met jongeren werken. Ik heb ervaring met jongeren vanaf 16 met issues. Ik heb zelf jongeren thuis. Er zijn teveel jongeren, die een praatpartner, een arm om de schouders, een potje voetballen of slacklinen of jammen kunnen gebruiken.
Het moet een beetje klikken. Zij moeten het zien zitten. We kunnen bijvoorbeeld 3x afspreken om te kijken of het werkt. Ik zal niet gaan ‘werken’ met problematiek die ik niet denk te kunnen handelen.
Ze vinden me wel. Via jou, of zelf. En zo niet, dan hoop ik dat ze een buurvrouw of -man vinden, een leeftijdgenoot of iemand anders zie zij kunnen vertrouwen.
It takes a village to raise a child.
Ze kunnen bij me terecht tot er andere hulp voor ze is. Eens per week of, na een goede kennismaking, per mail of berichten-app.
Mail me en kom een keer langs.
Dan kijken we.
Voor de jongerenwerkers heb ik natuurlijk sowieso ruimte in mijn praktijk.
Hulpverleners kunnen zelf ook steun gebruiken (net als leraren en zorgprofessionals en alle mensen met een “helpend beroep). Ze zijn niet zelden zelf “wounded healers”, met hun eigen ervaringen van verlies of pijn.
Dat maakt ze ook goed en sterk gemotiveerd in hun werk.
