Twee lege batterijen en een oude sok (Upcycling I)

Geloof het of niet, er was een tijd dat ik sokken stopte.

Als ik een gat constateerde in mijn grote teen of hak, kocht ik een kaartje met wol of katoen in redelijk passende kleur op de markt of bij Hema. Gat opzoeken, Kartonnetje erachter. Stopnaald en draad. Rastertje maken. Overdwars weven.

Investering:

15 min fietsen
20 min in de winkel (ik zag schriften en handdoeken en die had ik óók  nodig)
15 min terugfietsen
20 min stoppen

70 minuten voor 1 sok.

‘Huisnijverheid’ heette dat vroeger. Bestaat het eigenlijk nog?
Ik breng het soms nog op. Ook al ligt het voor bijna noppes in de bedenkelijke winkelketen in de stad. Het is prettig om iets te repareren en te merken dat het dan nog prima mee kan.

Upcycling
Wat momenteel in sommige kringen hip is, is het maken van iets nieuws van iets ouds. Upcycling heet dat. Daarmee maakt je iets nieuws van iets ouds. Wat een oude vorm van huisnijverheid is.
Ik houd er wel van. Als het doeltreffend is. Ik ben laatst na de zomerstorm nieuwe handgreepjes voor mijn keuken gaan rapen onder de beukenbomen achter mijn huis.

We stikken ondertussen  in onze kapotte sokken, batterijen, fietslampjes, doorgezakte banken en andere zooi die “weg kan”.
Weg kan? Vroeger kon iets nooit zomaar weg. En ook al ben ik niet van de na-oorlogse generatie, voor mij kan nog steeds niet veel zomaar weg. Al als ik in de winkel sta voor een nieuwe  wasmachine of een matras, denk ik “wat moet daarmee als het stuk of oud is?” Dat was toch immers mijn verantwoordelijkheid?

Hoe kom ik aan zoveel verantwoordelijkheidsgevoel? Geen idee.

Tegenwoordig hebben we een afkoopmethode: de kringloopwinkel. Kringloopwinkels weet zich geen raad met de hoeveelheid spullen die ze krijgen en gooien alsnog drie kwart weg. 

Ik stop geen sokken meer. Ik stop ze in een vuilniszak met andere stoffen, geef ze aan de container en hoop er het beste van. Maar gezien de omstandigheden op aarde stel ik het volgende voor.
Alles wat je echt niet meer gebruikt, eet je op.
Er is iemand die een vliegtuig opgegeten heeft, heb ik gehoord*. Als hij dat kan, kunnen wij dat ook. Is electronica in een kapotte telefoon schadelijk? Dat eet ik dan liever niet op, namelijk.

De wereld is mijn grotere lichaam. Als zij het kan verteren, kan ik het ook. Als zij er buikpijn van krijgt, krijg ik het ook. Ik zie er tegenop om het te proberen, maar ik wil solidair zijn. 

Vanavond eet ik 2 lege batterijen en een oude sok.
Ik poep voortaan in mijn eigen tuin en maak van een kapotte luidspreker een nieuwe fiets

 

Waarom schrijf ik hier een blog over als therapeut? Het antwoord vind je in de volgende: Upcycling II: Emoties

 

* Zie wikipedia over deze ongewone mens Michel Lotito

 

Een sessie of kennismaking plannen? Ga naar de contactpagina en stuur me een mail.