Afbeelding: Soms richt woede zich (deels) op zichzelf.
Welkom in mijn Smashroom
Er bestaan in dit land tegenwoordig “smashrooms”. Ze zijn ontstaan als (commerciele) faciliteit die tegemoet komt aan de behoefte om met dingen te gaan gooien, smijten. Breken, splijten. Met veel creativiteit worden ze vorm gegeven.
Een stapel borden, een wasmachine, een tafel en een honkbalknuppel of een bijl. Je krijgt een speciaal pak aan, herrie op de speakers en je kan erop los rammsteinen. Kali de verschikkelijke is los, dus berg je! Hier komt de reus, hij vermorzelt het dwergje!
En daarna…
Die rust, die tevredenheid, of die positieve geladenheid: woeha-mij-krijgt-niemand-klein!
Eens goed boos worden, omdat je daar zin in hebt, geeft een grote ontlading in het stress-systeem. En dat is wat de smashroom fasciliteert.
Jij dan? Zou jij ook gaan?
Mij lijkt het wel een keer lekker. Om iets te breken waarvan ik geleerd heb dat dat absoluut niet mag. Een laptop. Of een koelkast klein zien te krijgen. Best pittig denk ik. Het zou mij uit mijn comfort-zone trekken, zodat ik out-of-the-box een iets kan doen wat heel fout en verboden voelt. Respectloos, slecht voor het milieu, niet netjes. Toch doen, omdat het kan. Omdat je de kracht hebt. En de brutaliteit. Dat is óók een overlevingsvaardigheid.
Geef toe: soms voelt het toch bevredigender om wild te stampen en te brullen als een leeuw dan om een petitie te ondertekenen.
Overleven door woede
Woede heeft een goede bedoeling. Het is één van je krokodillenmethodes om je vrijheid en je veiligheid te waarborgen. En die van wie of wat je lief is. Gelukkig leren wij van onze ouders en de maatschappij om er genuanceerd mee om te gaan. Met ratio en oog voor de gevoelens van een ander. Gelukkig wíllen we als mens ook graag dat het goed gaat met de ander (De meeste mensen deugen, immers*). Daarom houden we het nog steeds redelijk vredig met zijn 17 miljoenen op een lapje grond.
Misschien met af en toe elkaar een beetje terecht wijzen: doe’s lief.
Sommige mensen hebben geleerd om zich wat teveel in te houden, op momenten dat dat echt niet goed voor ze was. Dat is schadelijk voor je gezondheid. Dan kropt zich woede op en gaat daarbinnen zitten rotten. Je kan er wel een maagzweer van krijgen. Geen fijne zaak.
Woede-sessie
In een sessie lichaamsgerichte therapie is ruimte voor boosheid of woede. Samen zorgen we dat je (eindelijk) adem, beweging en geluid kan geven aan je gedachten en gevoelens. Een gezonde ontlading van je stress-systeem, dat is wat lichaamsgerichte therapie faciliteert. Het betekent niet alleen het ontladen van negatieve gevoelens, maar ook òpladen van positieve gevoelens.
Het is belangrijk dat het ècht is, wat we faken. Daar bedoel ik mee: je gevoelens laten zien, in je ogen, je stemgeluid, je bewegingen. Terwijl ik je steun. Terwijl jij met een tennisracket een opgerold matras in elkaar mept. Op herrie muziek. Terwijl je brult als een leeuw. Maar alleen als je dat wil.
Niet altijd moedig ik een client aan om woede de vrije loop te geven. Bijvoorbeeld als je vooral de optie hebt ontwikkeld, om boos te worden op jezèlf. Dan zijn er wat tussenstappen nodig, voordat je los kan gaan, zonder jezelf te beschadigen of te beledigen. Dan moet je eerst boos leren worden op een ànder. Boosheid heeft een richting naar buiten nodig.
Soms is de woede zó groot, dat die alleen in kleine brokjes naar buiten kan komen, om ongelukken te voorkomen.
Soms is er eigenlijk veel meer verdriet.
En soms heeft iemand zó goed geleerd het in te houden, dan voelt ie het gewoon niet.
Móet je woedend kunnen zijn?
Nee hoor, dat hoeft niet.
Een beetje tegendraads zijn, is genoeg. Want zowel volmondig “ja”- als hartgrondig “nee”-zeggen is wel iets dat handig is om te kunnen. Om jezelf een plek te geven temidden van de andere 16.999.999 mensen. Assertiviteit heet dat.
Ik pak dus lang niet altijd de matras en de racket erbij. Gewoon “nee” zeggen tegen mij als ik dichterbij kom, kan al een mooie stap zijn.
Een andere goede manier van grenzen aangeven is duwen, met de handen tegen elkaar, duw me maar weg. Boosheid kan dan ruimte krijgen, doordat je me al duwend kan vertellen wat je niet bevalt. Niet zelden eindigt dat in lachen en opluchting. Je mag je woede de vrije ruimte geven èn bent nog steeds gewoon met mij in een therapieruimte, waar niemand je veroordeelt, uitlacht of afwijst. Best fijn als het al een tijdje binnenin lag te rotten.
Daarna is het vaak gemakkelijker om naar anderen assertiever te zijn.
Ik vind de Smashroom een mooi initiatief. Het is weer eens wat anders dan je inhouden, een redelijk gesprek aangaan, of je eigen glazen ingooien.
Voel je je ertoe aangetrokken, maar houdt iets je tegen? Misschien kun je beter eerst op zoek gaan naar een goede (lichaamsgericht) therapeut of emotioneel lichaamswerk-trainer. Zodat je je vóór en ná de mep- en brul-sessie aandacht kan besteden aan wat het je brengt, of wat het met je doet.
Mocht je een afspraak willen maken, ga dan naar de contactpagina
*Ik verwijs naar de bestseller: Rutger Bregman uit 2019, “De meeste mensen deugen”. Het lezen waard, ook nu.
