Ook al wil je nog zo lang jong blijven, hij komt, de ouderdom. Dat wens ik althans iedereen toe, want het is deel van het leven zoals het is.
Soms dient zich het moment aan om iets te zeggen, te bekennen, te erkennen. Over een zorg die je hebt gehad bijvoorbeeld en die nooit is “opgelost”. Dat kan je eerst tegen een therapeut als ik doen. Het doet denken aan een biecht. En ik was dan de pastoraal werker. Er is geen straf. Wel een beloning. Iedereen die vriendelijk heeft gekeken naar wat hem bezwaarde, kan erover meepraten: het maakt het lichter.
Op een dag begin je te denken dat de keuzes voor de toekomst beperkt zijn. Dat stemmetje begint eigenlijk al rond je veertigste zachtjes te piepen. Maar er zijn nog steeds veel keuzes mogelijk, groot of kleiner, zichtbaar of meer intern. Ik geloof in de moed om aan te gaan wat je nog wil. Lang leve de bucketlist. De afgelopen 2 jaar heb ik geoefend om te leren jongleren. Verschrikkelijk veel geduld had ik nodig om er te komen. En een behoorlijke portie moed om voor gek te staan en vertrouwen dat het met genoeg oefenen wel zou komen.
Aangaan wat je nog wil is soms ook erkennen wat van binnenuit nog ‘wil gebeuren’. Zoals bekentenissen over het verleden die zich opdringen. Je denkt eraan. Je droomt erover. Je ervaart wellicht pijn, angst of onrust in je lichaam. Op dat moment kun je een gesprek aangaan over wat nog gezegd wil worden. Wees welkom.
Het kan erg belangrijk zijn om in vrede te komen met je verleden. Erkennen waar je blij mee bent. Bekennen wat niet gelukt is, of wat niet is gelopen zoals je (achteraf) wenste. Een getuigenis schrijven over hoe je leven gelopen is. Een levensboek (zie hier een mooi voorbeeld van de stichting Humanitas in West-Friesland).
Ouderen ondergewaardeerd – ook door henzelf
Ik geloof dat ouderen een te weinig eervolle plek hebben in onze samenleving. Ik zie vooral 2 groepen voor me. Aan de ene kant de ouderen die genoeg hebben en nog veel kunnen en in hun vrije pensioenjaren doen waar ze zin in hebben. Aan de andere kant degenen die weinig hebben en weinig meer kunnen, en die hun best doen het maar zo’n beetje te redden, maar leuk is het niet. Wie zich niet goed genoeg voelt, trekt zich terug. Ik zou graag zien dat zich meer van al die vergrijsden met plezier mengden in alle activiteiten die er zijn, of tevreden toekijken.
Mijn beeld zal beperkt zijn – ik begeef me nog in jongere groepen. Soms verlang ik naar een samenleving waarin mensen boven de 60 een beetje ontzag wekken, omdat ze een bijdrage van wijsheid leveren. Soms vraag ik me af of ouderen zichzelf nog wel zo waardevol vinden. ik zeg: “Recht je schouders en besef dat je erbij hoort, zolang je er bent. Niet in betweterigheid maar in waardigheid. We hebben je nodig”.
Welke wijsheid heb jij te bieden? Iedereen heeft wijsheid te bieden. Zo idealistisch ben ik wel, dat ik dat geloof. Nee, weet. Welke wijsheid je te bieden hebt, is wel een vraag waarop iemand antwoord kan geven als hij tegelijk zijn domheid erkent en toelacht. Dus kom maar op met de bekentenissen en verlangens. Houd ze in het licht en voel je lichter worden.
Het kan erg belangrijk zijn om in vrede te komen met je verleden. Erkennen waar je blij mee bent. Bekennen wat niet gelukt is, of wat niet is gelopen zoals je (achteraf) wenste. Dan kun je zien welke wijsheid jij bracht en brengt. Welke waarde jij toevoegde en nog toevoegt.
Vaak zoeken mensen mij op omdat ongemakken of klachten zich opdringen. Iets wil niet langer ongezegd of verborgen blijven. Je systeem wil iets afronden en dan, uiteindelijk onbelast vertrekken, denk ik.
Sterfbed
Op een dag ontving ik een mail van ene Karin. Ik wist niet wie ze was. Karin vertelde dat ze mijn oppas van vroeger was. En samen met haar moeder hielp ze daarnaast mijn moeder met het huishouden. Karins moeder was aan het eind van haar leven gekomen. Op haar sterfbed vroeg Karins moeder naar het meisje dat ze vroeger soms verzorgd had. Wat was er van haar geworden. Ik was dat meisje geweest.
Deze vrouw wilde weten of het ons in de afgelopen 40 jaar goed was gegaan. Ze had zich zorgen had gemaakt.We maakten een afspraak voor over een aantal dagen, die de volgende dag al vervroegd moest worden omdat haar einde snel naderde. Ik zei al mijn afspraken af en stapte in de auto om haar te bezoeken. Ze herkende me. Pakte mijn hand. Zittend naast haar bed zong ik voor haar een liedje dat mijn moeder altijd zong. Nu wist ze, dat het -ondanks uitdagingen in mijn leven- goed met me ging, dat ik leefde, zelf moeder was geworden. Haar bezorgdheid verdampte.
Trillend en glimlachend zonk ze weg in de diepte om niet meer wakker te worden..
Je kunt hulp vragen om iets af te ronden, om het los te kunnen laten.
Je lichaam, je gedachten, je dromen geven hints als dit moet gebeuren. Er knelt iets, er roept iets, er herhaalt zich iets en het vraagt om aandacht. Hoe ouder je wordt, hoe meer deze vragen zich kunnen opdringen.
Spreken over dingen die nog niet (voldoende) zijn gezegd, is helend als het gehoord wordt, als je er samen mee kunt zijn. We zijn allemaal gesierd en bevlekt door onze keuzes. Het verlangen naar vrede komt door alles heen. Als daar ook nog het plezier bij komt van een goed gesprek, zeg ik: welkom thuis!
Afspraak maken? Stuur mij een bericht