Ok. En dan nu de schaduw. Voor de draad ermee.
Mijn idyllische reis
Een maand weg zonder mijn gezin, met leuke reisgenoten en in een heerlijk campertje – Ik heb het maar goed voor elkaar. “Je zult wel weer lekker opgeladen zijn als je terugkomt,” appte mijn broer die net gezinsuitbreiding heeft. “Ja!”, appte ik terug. Vier weken lang geen wasjes draaien! Geen besluiten nemen over de kinderen – wel of niet spelen van de jongste en hoe ophalen, wanneer eten, wanneer sporten, huiswerk overhoren? Vier weken niet automatisch meedenken en meevoelen met 3 anderen over wat hen bezig houdt. In plaats daarvan natuur opsnuiven, wakker worden onder wuivende bomen vol kwetterende vogels.
Maar ook:
Ontdekken dat je vergeten bent je vuilnis hoog te hangen: de camping ligt bezaaid met jouw afval van koffiefilters tot vieze zakdoekjes: gevonden door een wilde kat of wezel.
Urenlang zoeken naar het klimgebied dat niet zo duidelijk op de kaart staat als ik met mijn ‘kantoorhersenen’ kan begrijpen.
Zo er achter komen dat je te weinig water meegenomen hebt – gevaarlijk bij 35 graden in Spanje.
Concluderen dat de klimroutes te zwaar zijn voor mijn “kantoorlichaampje” (praktijklichaampje).
Mijn beide enkels verzwikken op rommelige rotspaden.
Dapper besluiten buiten te slapen en dan overmeesterd worden door je angsten die je de hele nacht wakker houden: wat is dat geluidje?
Zou dat een hyena kunnen zijn, een vos of toch een beer?
Nog meer gevaarlijk: een losse steen die uit de rots valt en die je hoofd net mist, juist als je vergeten was je helm op te doen.
Op een parkeerplaats langs de snelweg uit mijn campertje stappen, recht in de uitwerpselen van een vrachtwagenchauffeur.
Gelukkig redt ons de humor. Waar het contrast van leuk en naar is, van lekker en vies, van gevaarlijk en veilig, daar bloeit de humor. Toen ik ooit als kind een veteraan uit de 2e wereldoorlog om zoveel dingen hoorde lachten, wist ik het al: de humor gebruikt de schaduw en maakt je onoverwinlijk. Als een bloeiend bloemetje op een schijnbaar kaal stuk steen waar je dacht dat toch niks zou kunnen groeien. Douchen in de regen is koud en je krijgt je shampoo er ook niet uitgespoeld, maar je lacht! Een camper die vast zit op een rotsweggetje is nagelbijtend spannend. Bij het eruit trekken zag ik het oude klimtouw tussen de twee busjes wel 3 meter oprekken voordat de mercedes mijn VW uit de problemen hielp. Wat heb ik daarna gelachen van opluchting!
En dan de andere schaduw. Mijn schaduw, waarvan ik mijn gezin een tijdje heb bevrijd. Mijn gezin is niet verpieterd en weggekwijnd, maar heeft momenten beleefd waarop het zo heerlijk was dat ik er nu eens even niet was. Een moeder/partner missen moet voor 3 mannen soms een hele opluchting zijn. Veel minder commentaar, veel minder overdreven zorgzaamheid, geen kibbelend overleg van de een met de ander, mannenavonden met films en chips zonder dat mama die goedbedoelend vraagt waar de film over gaat.
Ik kom morgen thuis en zal na al die zon en schaduw blij zijn met – ik denk met ongeveer alles.
Afspraak maken? Stuur mij een bericht
Wat een leuk verslag heb je geschreven Andrea. Ik zie het zo voor mij!
En met veel humor geschreven.
Fijn dat de mannen het goed gehad hebben met elkaar!
En erg leuk dat je dit met ons deelt!
Je dankbaarheid die er is voor alles.
Mooi verwoord dankjewel.
Heleen.